• lokalizacja: Japonia, Osaka
• architekci: Przemo Łukasik, Łukasz Zagała
• współpraca autorska: Tomasz Drozd, Patrycja Jonda, Małgorzata Kasińska, Aleksandra Mazur, Miłosława Niezgoda, Aleksandra Nowak, Michał Sokołowski, Karol Wiśniewski, Adam Wasilewski
• projekt: 2022-2023
• nagrody: wyróżnienie w konkursie na opracowanie koncepcji architektonicznej Pawilonu Polski na Wystawie Światowej EXPO2025 w Osace

„Projektowanie przyszłego społeczeństwa dla naszego życia” (Designing Future Society for Our Lives). Takie zadanie postawiono przed wszystkimi krajami, które wezmą udział w światowej wystawie EXPO w Osace.

Myśląc o przyszłości, myśląc o przyszłym społeczeństwie, zaprojektowaliśmy pawilon, który miał nieść przesłanie, oraz który miał, w możliwie najmniejszym stopniu przyczynić się do dewastacji środowiska. We współpracy z lokalnymi organizacjami, rezygnując z transportu międzykontynentalnego, nasz pawilon miał powstać z odzyskanych surowców. Selektywne rozbiórki budynków, składy i wysypiska, dostarczyć mają budulca dla utworzenia bryły budynku.

Pozyskane żelbetowe prefabrykaty, przeszklenia, okna, sprasowane bloki aluminiowych odpadów, elektrośmieci, części karoserii formować mają nie tylko fasadę, ale i główną tezę projektu: Saving Lives.

Manifestując problemy nie tylko polskiego środowiska, wzywamy do współpracy i odpowiedzialnych postępowań. 

Będąc na chwilę w Japonii nie chcemy obciążyć światowego, jak również lokalnego środowiska.  Wymaga to współpracy, a ta współpraca może stać się z kolei przykładem dla szerszych działań, które przynieść mają nadzieję przyszłemu społeczeństwu.

Opis autorski pracy konkursowej:

Chcielibyśmy zaprojektować pawilon, który będzie manifestem reprezentującym ambicje Polski w transformowaniu środowiska człowieka, w kontekście zagrożeń klimatycznych i spuścizny historii przemysłu. Przemysł, napędzając cywilizację, paradoksalnie przez dziesięciolecia doprowadził do największego kryzysu współczesnego świata. Tak chełbiony i potrzebny, teraz tak znienawidzony pozostawia stale wiele blizn, odpadów czy nadprodukowanych elementów. Rozwój i degradacja, w bieżącym otoczeniu tak wielu kryzysów, najlepiej i najwyraźniej obrazuje kontekst współczesnego człowieka.

Architektura jako współodpowiedzialna w generowaniu CO2, jak również konsumująca znaczące zasoby energii, próbując stale służyć człowiekowi, musi podjąć wyzwanie i wspólnie z innymi działaniami skutecznie wpływać na dobrostan człowieka i środowisko.

Pawilon w założeniu będzie przestrzenną instalacją. Żaden z elementów architektonicznych pawilonu nie będzie transportowany z Polski. Powstać ma we współpracy z lokalną społecznością okręgu Kansai. Poszukując materiałów w selektywnych rozbiórkach budynków, na składach złomu, recyclingowych magazynach, szukać będziemy budulca dla fasady pawilonu. Będzie on może betonowymi prefabrykatami, sprasowanymi częściami karoserii, elektro śmieciami czy sprasowanymi blokami aluminiowych puszek.

Nie tylko materia będzie istotą manifestu, ale wspólne działania w lokalnym kontekście mają sprawiać, że architektoniczna forma pawilonu stanie się bardziej odpowiedzialną, wpisującą się w nurt architektury cyrkularnej.

Wspólnie odpowiedzialni jesteśmy za degradację naszej planety, dlatego kolektywnie musimy dążyć do zmiany w naszym myśleniu o środowisku, przemyśle, architekturze. Pozyskane, lokalne materiały utworzyć mają kompozycję przestrzenną „góry” przez którą przebijać się będą ortogonalne formy architektoniczne. Przypadkowość i planowanie tworzyć mają przestrzenny dialog. Wielokolorowe, zgromadzone materiały kontrastować będą z prostymi i mono kolorowymi kubaturami i kładkami. Dwie różne formy, dwie różne materie i faktury symbolizować mają walkę rozwoju i destrukcji. Zwiedzający odbędą drogę na szczyt budynku na przemian wchodząc i wychodząc z budynku, co pozwoli na kontemplację pozostałości po cywilizacji technicznej na zewnątrz pawilonu oraz znajdowanie nadziei i rozwiązań na przyszłość zawartych we współczesnych wnętrzach pomieszczeń ekspozycyjnych. Zwieńczeniem drogi jest zielony mini park umieszczony na dachu, który jako otwarta przestrzeń publiczna daje czas na odpoczynek i refleksję nad odbytą drogą.

Forma pawilonu nie jest na tym etapie jednoznacznie określona. To nie znaczy, że nie jest zaprojektowana. Ma stać w opozycji do sąsiadujących z nią mniej brutalnych pawilonów narodowych. Jego forma i kształt, ma krzyczeć i uwierać. Ma zastanawiać zwiedzających i prowokować do wejścia i refleksji. Pawilon co do zasady nie ma być ładny, lecz wyrazisty, brutalny, ma drażnić, czasem powodować dyskomfort. Jego „piękno” kryje się w przesłaniu.

• Lokalizacja: Bytom, Szombierki ul. Zabrzańska 7
• Autorzy / Inicjatorzy: Jan Wichrowski, Rafał Dziedzic, Michał Sokołowski, Przemo Łukasik
• Współpraca / pomoc: Dominik Sielski (produkcja); Karol Boguś (asysta produkcji); Przemek Potyka, Marcin Woźniak (światło); Patryk Domałeczny, Szymon Wrodarczyk (dźwięk); Grzegorz Orłowski (wsparcie alpinistyczne); Ra2nski, Marcin Lech, Adrian Mikos (foto/video); Łukasz Chmiel, Kajetan Wichrowski, Bartosz Łukasik (pomoc w montażu instalacji), Jacek Wichrowski (wsparcie logistyczne); Maciek Wichrowski (osprzęt alpinistyczny); Michał Pieczonka (transport); Michał Tomczak (iGuzzini światło); Miłosz Jaksik (www).
• projekt: 2022
• www: sos-szybkrystyna.pl

• lokalizacja: Gdańsk
• inwestor: Grupa Capital Park
• architekci: Przemo Łukasik, Łukasz Zagała
• współpraca autorska: Karolina Stejskał, Michał Sapko, Michał Sokołowski, Aleksandra Mazur, Mateusz Małecki, Tymoteusz Sapa
• powierzchnia całkowita:  24 610 m²
• projekt: 2021

• lokalizacja: Dhaka, Bangladesz
• architekci: Przemo Łukasik, Łukasz Zagała
• współpraca autorska: Łukasz Iwan, Paulina Słocińska, Łukasz Chmiel, Aleksandra Weber, Anna Gołyga, Kuba Świdziński, Jarek Przybyłka, Michał Laskowski, Mateusz Małecki, Krzysztof Weber, Michał Gawron, Tymoteusz Sapa, Aleksandra Mazur, Michał Sokołowski
• inwestor: prywatny
• projekt: 2019